غذایی که به نیت همسایه، بار گذاشته می‌شد
تاریخ انتشار: ۷ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۸۲۵۹۹
همشهری آنلاین - ثریا روزبهانی: یکی از نذوراتی که آنها برای برآورده شدن حاجاتشان نیت می‌کردند، نذر همسایه بود که آن را به نام «تکیه همسایگی» می‌شناختند. نصرالله حدادی، تهران‌شناس، درباره این نذر می‌گوید: «در تهرن قدیم در طول هفته یک یا دو بار غذایی می‌پختند و بین چند همسایه که می‌دانستند دستشان تنگ‌تر است، توزیع می‌کردند.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
قصه‌های خواندنی تهران را اینجا دنبال کنید
حدادی با بیان اینکه البته در فصل بهار و پاییز این رسم پررنگ‌تر میان اهالی اجرا می‌شد، ادامه می‌دهد: «همسایگان آغوز گوسفند یا گوساله تازه‌زا را در کاسه‌ای می‌ریختند و به همسایگان خود می‌دادند. از آنجا که فصل بهار فصل فراوانی گوشت بره بود، گوسفندداران گوشت قربانی را میان همسایگان تقسیم می‌کردند و از پوستش کلاه و لباس تهیه می‌کردند. در گذشته پوست بره بیش از گوشتش ارزش داشت. اصلا یکی از مهم‌ترین برکات این نذری، ارتباطی بود که میان همسایه‌ها شکل می‌گرفت.»
چه بسا همه دلخوری‌های عالم همسایگی با توزیع این نذری‌ها رنگ می‌باخت و انگار این نذر و نذری دادن وسیله‌ای بود برای کنار زدن کینه‌ها. حدادی دو هدف را پشت این نذری‌ها ذکر می‌کند؛ «اول اینکه سفره اهالی از غذا و طعام خالی نباشد و دوم اینکه بتوانند از حال یکدیگر باخبر شوند. چون آن زمان مثل اکنون از تلفن و وسایل ارتباط جمعی خبری نبود و معمولاً همسایه‌ها اولین نفراتی بودند که اگر اتفاقی رخ می‌داد به کمک هم می‌آمدند. خیلی از آن روزها نمی‌گذرد که دل همسایه برای همسایه‌اش می‌تپید و همسایه خوب به‌عنوان یکی از اعضای خانواده به حساب می‌آمد. اما امروز بعضی‌ها همسایه‌مداری را فراموش کرده‌اند و اگر رابطه‌ای میان همسایگان هم وجود دارد بسیار محدود شده است. آن دوران همسایه جایگاه ویژه‌ای داشت.»
کد خبر 810396 برچسب‌ها هویت شهری همشهری محله تهرانمنبع: همشهری آنلاین
کلیدواژه: هویت شهری همشهری محله تهران همسایه ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.hamshahrionline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «همشهری آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۸۲۵۹۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
«همسایه شما، زهره» بیانگر بی‌مهری جامعه/ درخشنده دردی لاعلاج ساخته است
فیلم سینمایی «همسایه شما، زهره» به کارگردانی علی درخشنده از چهارشنبه پنجم اردیبهشت ماه در سینماهای گروه «هنروتجربه» اکران شد. از این رو به گفت‌وگو با مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما و تئاتر درباره این فیلم پرداخته‌ایم.
مهسان فراست منتقد و کارشناس سینما درباره فیلم سینمایی همسایه شما، زهره گفت: همسایه شما، زهره فیلمی است که درد دارد اما علاج ندارد. در بطن جامعه آدم‌های دردمند چاره ای جز سکوت یا مرگ ندارند. در این فیلم زهره زنی با درد مشترک جامعه امروزی تلاش دارد حرف بزند، سکوتش را بشکند و صدایش را فریاد بزند، ولی متاسفانه در جامعه ما این صدا را خفه میکنند.
وی ادامه داد: فیلم همسایه شما زهره، تلاش دارد بیانگر بی مهری‌های جامعه ای باشد که هیچ کس از حال دیگری خبر ندارد، حتی در جامعه کوچکی مانند خانواده. در خانواده آنقدر بی عاطفی افراد موج می‌زند و کسی صدای تنهایی مادر را نمی‌شنود که زهره مجبور می‌شود انتقام بگیرد.
این منتقد افزود: درخشنده به درستی درد امروز را می‌فهمد و در این فیلم به روانکاوی و آسیب های جامعه اجتماعی ایران می‌پردازد که بیشتر افراد در زمان طفولیت گریبان گیر آن می‌شوند و در بزرگسالی آثار این افسار گسیختگی بیشتر گریبان گیر آنها می‌شود.
فراست بیان کرد: زیبایی داستان دلنوشته‌ها و به نوعی اعترافات زهره است که به زیبایی داستان اضافه کرده است و تماشاگر با نوشته‌های زهره دوست دارد ادامه داستان را ببیند. همچنین بازی خانم رویا افشار نشان از چیره دستی ۴۰سال هنرمند بودن را به رخ می‌کشد.
وی در پایان صحبت‌هایش گفت: این فیلم سینمایی در آخر این حرف را می‌زند که آدم‌های جامعه ما درد دارند، از بی کسی، بی‌مهری غم دارند اما در تنهایی خود گیر میکنند؛ آدما وسط غم و تنهایی و غصه‌هایشان می‌میرند و شاید ظاهراً همه چیز خوب باشد اما روح در بدن جان می‌دهد و انسان فکر می‌کند دیگر توان ادامه دادن ندارد و نفس کم آورده است. در آخر می‌‌گویم آدم‌ها را در ناراحتی و در تنهایی رها نکنید چون آن زمان آدم زنده است اما واقعاً می‌میرد.
باشگاه خبرنگاران جوان فرهنگی هنری سینما و تئاتر
مدیررسانهای پرسپولیس: سپاهان به جای شکایت بیجا، عذرخواهی کند